Zit je al een beetje in het boek dat je nu leest?

Zit je al een beetje in het boek dat je nu leest? Dat is de 3de vraag van Martha in de nieuwe serie #50books (KLIK HIER).  Een hele zinnige vraag, want één van de belemmeringen bij het lezen kan zijn dat het boek je niet boeit en dat je het daarom niet zo snel weer oppakt om verder te lezen.

Nu vermoed ik dat Martha het over fictie heeft. En ik lees de laatste tijd toevallig veel non-fictie. Maar zelfs daarvoor kan gelden dat een onderwerp dat interessant lijkt op een saaie (en dus niet pakkende) manier beschreven wordt of juist op een boeiende.

Laat ik het eerst hebben over één van de vorige boeken dat ik las, ook non-fictie: Cees Pluijm over Radio Kootwijk, het zendstation, het dorp en de omgeving (KLIK HIER). Ik vond het niet leuk, dat het terug moest naar de bibliotheek. Het was niet alleen mooi uitgevoerd, maar ook goed geschreven, boeiend, helder, afwisselend en goed opgebouwd. Ik zat er snel in en bleef tot het eind nieuwsgierig. Ik leen het nog wel eens, denk ik.

Nu lees ik Baukje Prins - Gemengde gevoelens: Molukse en Nederlandse klasgenoten in de jaren zestig. Ik ben inmiddels bij hoofdstuk 6 (blz. 90 van de 260). Ik pak het wel steeds weer op om verder te lezen, maar ik heb er een beetje dubbel gevoel over. Ik las al meer over de Molukse zaak en had zelf een Moluks vriendinnetje op school. Maar de manier waarop Baukje Prins het boek heeft opgebouwd, pakt me nog niet echt.
Terecht begint ze met de geschiedenis van de koloniale overheersing, vertelt daarna over het KNIL en de Ambonezen. Over de manier waarop ze onder valse voorwendselen naar Nederland zijn gebracht, met de belofte terug te mogen keren. Het is allemaal niet nieuw voor me. Daarna vertelt ze over hoe ze opgevangen werden in Nederland. Ook bekend terrein, maar iets boeiender omdat het nu verteld wordt vanuit het perspectief van de welwillende bewoners van een arme plattelandsgemeente in de Zuidoost Friesland: Oosterwolde. Miscommunicatie, onbegrip, verontwaardiging en dwarsliggen door de Molukkers als gevolg van het onrecht hen aangedaan. Toch was dat mij als feiten ook al bekend.

Ik lees het boek omdat ik meer wil weten over de verhouding tussen de klasgenoten, tussen twee zulke verschillende culturen. Hadden de kinderen daar minder problemen mee dan de volwassenen?  Ik zit nu midden in de biografie van het hoofd der school en ik vraag mij af wat die levensbeschrijving te maken heeft met het onderwerp. Misschien heb ik niet goed begrepen wat het echte thema van het boek is en wordt dat duidelijk als ik het uit heb. Toch zijn stukjes herkenning over de schooltijd en de manieren van lesgeven wel weer leuk om te lezen, maar ook daar komen nauwelijks items in voor die iets over de omgang tussen deze klasgenoten zeggen. "Een rijk en complex boek", staat er in de aanbevelingen. Kan wel kloppen: er staat veel informatie in, misschien wel te veel en het is complex, te complex wellicht. Soms leest een dergelijk boek beter, als er uitgegaan wordt van enkele klasgenoten om dan daarvan de levensloop uit te schrijven en te vergelijken. Dan gaan mensen voor je leven. En word je misschien eerder door het verhaal gepakt.

Maar we gaan het zien. Ik lees het in elk geval wel uit. Of ik er daarna nog een blog over schrijf, weet ik niet. Wat dat betreft heb ik zelf nog even Gemengde gevoelens.

© Jannie Trouwborst, januari 2017.

Ik ben heel benieuwd naar de antwoorden van anderen. Wil je ook meedoen? Iedereen is vrij om de vragen te beantwoorden zoals hij of zij wil. Laat een link naar je eigen blog achter in de reacties onder het blog van Martha (KLIK HIER) of alleen je reactie. Zo kan iedereen lezen wat jij ervan vindt.  In 2016 was Hendrik-Jan de Wit de gastheer van de serie #50books. In 2013 en 2015 werden de vragen gesteld door Peter Pellenaars. In 2014 nam Martha de honneurs waar.